This account was first published by Trouw on April 28.
De nacht begint vol onrust. Na een stevige naschok om een uur of tien voelt de tuin ineens niet meer veilig. Ik verplaats het tentje verschillende keren, na ingewikkelde kansberekeningen over omvallende bomen. Maar na een paar uur slaap voelt het tentje een stuk prettiger.
Ik besluit er een feestdagje van te maken, om de goede afloop te vieren. Ik drink uitgebreid koffie, versleep de gehate klerenkast (dezelfde die bovenop me viel tijdens de aardbeving) naar de overloop, en hang nieuwe gebedsvlaggen op in de tuin. De dag lijkt niet stuk te kunnen als voor het eerst de elektriciteit het even doet. Na een uur is het gebeurd maar ik heb de laptop en telefoon weer kunnen opladen.
Mijn oude huisgenoot Bikash komt langs en we omhelzen elkaar stevig. Van de meeste vrienden heb ik sinds de aardbeving niet gehoord en iedere ontmoeting is een feestje. Bikash is architect en bouwt een educatiecentrum in een dorp. Hij is teleurgesteld dat een deel van het gebouw en de wc’s zijn ingestort. Hij wil vrijwilligerswerk doen en ik breng hem in contact met Raghu, die al drie dagen lang in Bhaktapur aan het puinruimen is, en diverse lichamen heeft weten te bergen. Ook een levende puppy, wat zijn hoop op overlevenden heeft versterkt.
Dr Atish en Suraj vullen de ‘mobulance’ met benzine
Het is mijn taak om voor benzine voor de dierenambulance van Animal Nepal te zorgen, en dus rij ik met de scooter en een grote jerrycan naar het legerbenzinestation. Ik mag van de soldaten vooraan in de lange rij, iets waar ik dankbaar gebruik van maak. Er is inmiddels een hoosbui losgebarsten en ik besluit te lunchen in de kantine van het Patan Hospital. Het is een ziekenhuis dat ik goed ken, en de enige plek waar ik tijdens de 10-jaar durende oorlog tussen Maoistenrebellen en de overheid nooit tevergeefs om eten en informatie aanklopte.
Ik ben geschokt om te zien dat moeders met pasgeboren baby’s buiten onder een afdak slapen. De ‘reguliere’ patiënten moesten ruimte voor de slachtoffers van de aardbeving te maken. Na wat meer tijd met de patiënten te hebben doorgebracht realiseer ik me dat de zorg toch goed is georganiseerd, en dat deze beslissing noodzakelijk was om de instroom van zo’n 600 gewonden aan te kunnen.
Tijdens een stevige dahlbaht van linzensoep, en rijst met bonen en aardappels raak ik in gesprek met Dr Vijay Kumar Adhikari. “Ik zou net een EEG van een patiënt maken toen het licht uitviel en het gebouw begon te schudden”, vertelt hij. “Ik rende met patiënt en al naar buiten. Een half uur later arriveerde het eerste slachtoffer. Ik heb vervolgens dertig uur non-stop gewerkt.
Als ik de toegewijde arts vraag wat hem bij is gebleven vertelt hij over de verandering van behandelingsprotocol. “De meeste patiënten hadden ernstige beenwonden. Er was echter geen tijd om x-rays of operaties uit te voeren. We gaven ze pijnmedicatie, een tetanus injectie, legden ze aan een infuus en verbonden de wonden. En gingen door naar de volgende patiënt. Pas uren later of de volgende dag kwamen we aan de echte behandeling toe. Gelukkig is dat opvallend goed afgelopen.”
Als ik bij de bloedbank vraag of ik bloed kan doneren krijg ik een verrassend antwoord. “Voorlopig hebben we van alle bloedgroepen genoeg. We bellen je als we je nodig hebben.” Een bewijs van uitstekend management.
De regen houdt aan en ik rij door diepe plassen terug naar huis. Sommige afdakjes zijn ingestort en ik heb diep medelijden met de families die nu ergens anders een schuilplaats moeten zoeken. Bij een van de buren, een rijke zakenman, zie ik een bijzondere scene: de tuinmuren zijn ingestort en een enorme partytent, gebouwd voor het huwelijk van een familielid, is in gebruik genomen door honderden slachtoffers. De trouwauto staat voor het huis, versierd met gele lelies. Een pijnlijk contrast. Maar ook een bewijs van een sterk gevoel van gemeenschap onder de Nepalezen.
De dag verloopt niet helemaal vlekkeloos. Ik kan niemand vinden die mijn watersysteem kan repareren. Mijn schaarse water verdwijnt emmer voor emmer door een gebarsten pijp. Ik bied de monteur aan hem op te halen maar hij is van de talloze mensen die de geruchten over ‘Another Big One’ gelooft. “Over drie uur komt er een naschok van 11 op de Schaal van Richter!”, roept hij over de slechte lijn. Ieder telefoongesprek wordt na vijf minuten automatisch verbroken, en ik geef het op hem proberen te overtuigen.
De geruchten zijn zeer hardnekkig. Waar zijn de specialisten met een gevoel voor realiteit als je ze nodig hebt? Op de lokale radio en tv schrikt men er blijkbaar niet voor terug om doemscenario te schetsen. Een kennis van me is er van overtuigd dat dit het einde van Nepal betekent. “De aardbevingen zullen doorgaan tot de continenten weer gescheiden zijn.” Hij is een van de duizenden mensen die dagelijks in Kalanki, de toegang naar de overige districten, is te vinden, hopend op een plek naar zijn geboorteplaats in het veiliger zuiden.
Het is nu eindelijk droog. De meeste inwoners van Kathmandu slapen voor de vierde nacht buiten. Ik was van plan binnen te slapen maar twijfel. “11 op de Schaal van Richter?” Ook ik ben niet helemaal ongevoelig voor geruchten merk ik…
Earthquake Diaries 